Πέμπτη 31 Μαρτίου 2016

Ένα νησί
Και να μη γνωρίζει κανείς την αρχαία ελληνική μυθολογία, εύκολα θα μπορούσε να φανταστεί μετά από μια επίσκεψη στη Δήλο, ότι υπάρχει κάποιος Θεός πίσω από αυτό το φως που κάνει όλα τα πράγματα “δήλα”-φανερά, αφού, είτε απευθείας από τον ήλιο είτε ως αντανάκλαση, δημιουργεί τέτοια χρώματα και αποχρώσεις, ώστε να αμφιβάλλεις αν ποτέ εδώ νυχτώνει.

Όταν επισκέπτεσαι τη Δήλο, νιώθεις την προηγούμενη ζωή σου να γλιστρά κάτω από τα πόδια σου και να φεύγει, νιώθεις μια μυστηριακή κένωση. Μια διαδικασία απαραίτητη, ώστε λίγο μετά να έχεις το δικαίωμα να γευτείς το αληθινό φως, να περπατήσεις στα ζωντανά συντρίμμια ενός μυθικού και ιερού τόπου, σε ένα από τα πιο λιτά τοπία του Αιγαίου.

Εκείνο που περισσότερο ίσως από όλα εντυπωσιάζει τον επισκέπτη -πέρα από την εκτυφλωτική, σχεδόν βασανιστική λάμψη του ήλιου- είναι τα υπέροχα ψηφιδωτά: ο Διόνυσος πάνω σ' έναν πάνθηρα, ο Διόνυσος ανάμεσα στην Αθηνά και τον Ερμή, δελφίνια, άγκυρες, θεατρικά προσωπεία. Το φως επιβάλλει τη δική του αισθητική και σπάει την προκατάληψη ότι η τέχνη στους ιερούς χώρους πρέπει να ακολουθεί ρυθμούς αυστηρούς και απόλυτους.

Σ' αυτό το νησί γεννήθηκαν η Άρτεμη και ο Απόλλωνας. Μόνο εδώ η μητέρα τους Λητώ βρήκε καταφύγιο από το αδιάκοπο κυνηγητό της Ήρας. Έτσι, το νησί Αστερία, που ως τότε έπλεε στα νερά του Αιγαίου, με αποτέλεσμα να είναι “άδηλο”, σταθεροποιήθηκε με διαμαντένιες αλυσίδες και πήρε το όνομα Δήλος. Στη συνέχεια, το παριανό μάρμαρο έδεσε εδώ με την ώχρα και τον γρανίτη του εδάφους. Και ο Απόλλων αποδείχτηκε φιλόξενος θεός. Δέχτηκε να εγκατασταθούν στο νησί του και άλλοι θεοί, από την Ανατολή και από την Αίγυπτο.

Αργότερα, που η Δήλος εξαφανίστηκε από τον πολιτικό χάρτη, ονομάζεται και πάλι “Άδηλος” και στα χρόνια της Τουρκοκρατίας γίνεται ένα από τα ορμητήρια των πειρατών του Αιγαίου.

Ο Δ-ήλιος Απόλλων και ο Ήλιος Απόλλων είναι η προσωποποίηση της πρωταρχικής και πιο πνευματώδους δημιουργικής δύναμης της φύσης: του φωτός. Εδώ ο ήλιος σε βασανίζει, σε κυνηγά, δεν έχεις πού να κρυφτείς. Όπου και να πας θα σε ανακαλύψει και θα αποκαλύψει όλα σου τα μυστικά. Θα σε αναζητήσει και όταν έρθει η στιγμή, κάτω από τα βέλη του θα υποκύψεις στην αλήθεια. ΔΣ

Πρώτη δημοσίευση: Οι μαθητευόμενοι της οδύνης, εκδ. Οδός Πανός, Αθήνα, 1995, σ.76-77.

Κυριακή 27 Μαρτίου 2016


Αφιέρωμα στον Νίκο-Αλέξη Ασλάνογλου

Με αφιέρωμα στον ποιητή Νίκο-Αλέξη Ασλάνογλου κυκλοφόρησε το τεύχος 77-78 του περιοδικού Εμβόλιμον (εκδότης ο ποιητής Γιώργος Χ. Θεοχάρης). 

Στο αφιέρωμα συνεργάζονται με δοκίμια, μαρτυρίες, φιλολογικά κείμενα και ποιήματα αρκετοί ποιητές, πεζογράφοι και κριτικοί λογοτεχνίας: Άννα Αφεντουλίδου, Βασίλης Βασιλικός, Χρύσα Βλάχου, Παναγιώτης Γούτας, Άννα Γρίβα, Γιώργος Χ. Θεοχάρης, Βασίλης Ιωαννίδης, Θωμάς Ιωάννου, Έφη Καλογεροπούλου, Βαλεντίνη Χ. Καμπατζά, Βικτωρία Καπλάνη, Χριστίνα Καραντώνη, Δημήτρης Κονιδάρης, Έλσα Κορνέτη, Κατερίνα Κούσουλα, Κώστας Κρεμμύδας, Στέλιος Λουκάς, Κατερίνα Μαλακατέ, Ειρήνη Μανδηλαρά, Θανάσης Μαρκόπουλος, Δήμητρα Μήττα, Τζίνα Ξυνογιαννακοπούλου, Βάσω Οικονομοπούλου, Χρίστος Παπαγεωργίου, Σωτήρης Παστάκας, Μαρία Πολίτου, Τάσος Πορφύρης, Κώστας Θ. Ριζάκης, Διονύσης Στεργιούλας, Βαγγέλης Τασιόπουλος, Γρηγόρης Τεχλεμετζής.

Επίσης δημοσιεύονται συνεντεύξεις του ποιητή στον Στέλιο Λουκά και στους Θανάση Λάλα και Λάμπη Ταγματάρχη. 

Το πορτρέτο του ποιητή στο εξώφυλλο και τη σελίδα 4 φιλοτέχνησε ο Γιάννης Παπανελόπουλος. 

Ο Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου γεννήθηκε το 1931 στη Θεσσαλονίκη, όπου και έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Tο 1979 μετακόμισε στην Αθήνα, όπου έζησε ως τον θάνατό του (1996).